Hiacynt – rodzaj roślin z rodziny szparagowatych. W zależności od ujęcia systematycznego należy tu jeden lub 3 gatunki. Gatunkiem typowym jest hiacynt wschodni występujący na obszarze od Turcji po Palestynę. Gatunek ten został szeroko rozpowszechniony jako roślina ogrodowa. Ozdobny jest z powodu efektownych kwiatostanów rozwijających się w kwietniu i maju.Kwiaty zebrane w grona, czerwone, różowe, pomarańczowe, łososiowe, żółte, fioletowe, białe, niebieskie. Liczba dzwonkowatych kwiatów w gronie zależy między innymi od wielkości cebuli. Duże cebule mogą wyprodukować 16-20 kwiatów. Hiacynty mają charakterystyczny, upajający zapach, który był czynnikiem determinującym sukces tego rodzaju w uprawach ogrodowych i uprawie we wnętrzach. Zapach ten często jest opisywany jako mocny i ciężki.Hiacynty mogą być uprawiane w tym samym miejscu 3–4 lata. Zalecane jednak jest, wykopywanie hiacyntów na początku lata i sadzenie ich jesienią w inne miejsce by uchronić je przed chorobami grzybowymi i bakteryjnymi. Cebule sadzi się na trzykrotną głębokość ich rozmiaru. Rozstawa sadzenia zależy od rozmiarów cebul. Hiacynty preferują lekkie, żyzne podłoże o obojętnym odczynie. Stanowisko może być lekko zacienione, jednak zaleca się miejsca nasłonecznione, osłonięte od wiatrów. W okresie zimowym cebule warto okryć, bowiem hiacynty są wrażliwe na niskie temperatury. W okresie wiosennym, po rozpoczęciu wzrostu stosuje się nawożenie saletrą amonową, by po 2–3 tygodniach zacząć nawożenie wieloskładnikową mieszanką. Podczas suchej wiosny rośliny trzeba nawadniać.
Informacje zaczerpnięte ze strony: